Nieuw adres

20 weken

Mn bloeddruk was nu 110/60 en dat schijnt normaal te zijn, dat het nu wat lager is. Toch fijn dat ik met sommige dingen ook gewoon normaal ben 

Vandaag dus precies 20 weken zwanger. Officieel zit ik nu op de helft, maar ik ga natuurlijk nooit de 40 weken halen. Dus eigenlijk ben ik al over de helft . Ik hoop zeker de 30 weken te halen, maar eerst maar eens op naar de 25. Nog 35 dagen!

Tikkende tijdbom

De artikel 2 echo

Meteen maar het goeie nieuws: Japie doet het hartstikke goed! Voor de echo werden we gewaarschuwd dat ze wellicht niet alles zouden kunnen zien of meten vanwege het weinige vruchtwater, maar uiteindelijk konden ze bijna alles zien. Het enige wat ze niet konden checken was de stand van de voetjes, maar dat was niet zo'n probleem. Hartje, aorta, ruggewervel, nieren etc. waren allemaal netjes zoals het hoort. Groei is ook binnen de normen, dus eigenlijk best heel goed nieuws.

De gynaecoloog (of wat hij ook precies was) die de echo deed was wat zuinig met zijn optimisme. Had het net iets te vaak over de mogelijkheid tot het afbreken van de zwangerschap, maar 1 keer dat gezegd vind ik al 1 keer teveel. Kees vond hem helemaal niet negatief ofzo, dus het was waarschijnlijk vooral mijn beleving. De gyn zei ook nog het wel leek alsof ik iets meer vruchtwater had (5,7 ten opzichte van 4 komma nogwat afgelopen dinsdag), maar dat de meetmethode niet erg betrouwbaar was. Mijn placenta was ook niet helemaal tof.

Wat wel lief was, Japie lag lekker te duimen. Echt zooo leuk om te zien!

De gynaecoloog waar ik na de echo een afspraak mee had was dezelfde man van afgelopen dinsdag. Ik mag hem wel, hij is een stuk positiever. Niet dat hij niet de verschillende opties schetst die nog steeds kunnen gebeuren, maar hij zegt ook dingen als: de helft van de vrouwen zouden al bevallen zijn, dus dat jij dat nog niet bent is bemoedigend. Of : de vliezen kunnen zo schuiven dat ze als het ware het gat dichtplakken. De beste man geeft mij hoop en hoop heb ik nodig om deze tijd te overbruggen. Aan het eind van het gesprek maakte hij een 'fingers crossed' gebaar, dat het daar vooral op neerkomt de komende tijd.

Het is nog wel te hopen dat er iets meer vruchtwater wordt aangemaakt. Kindjes hebben dat nodig voor de longrijping. Ze kunnen op de echo's wel een beetje zien of de longen groeien, maar of het allemaal goed is gegaan kunnen ze pas na de bevalling zien. Er zijn verhalen bekend van vrouwen waarvan de vliezen ook zo vroeg waren gebroken en waar het kindje geen vruchtwater had, maar dat de bevalling pas kwam bij week 36, maar dat het kindje het toch niet haalde omdat het niet zelfstandig kon ademen. Hopen maar dus dat de longetjes goed groeien.

Mijn bloeddruk werd nog even gemeten (130/80) en ik werd doorgestuurd naar het lab om bloed te laten prikken. Standaard handelingen bij zwangeren die bij hun onder controle staan. We hebben afgesproken dat ik elke week langskom in het ziekenhuis voor controle. Vrijdag 19 maart heb ik om 9.30u de afspraak.

Even na 14 uur waren Kees en ik weer thuis. Helemaal gaar, dus we hebben eerst een tukkie gedaan. Kees ligt nu nog te snurken en dat is maar goed ook, want hij heeft weer nachtdienst. Als hij uitgeslapen is, scan ik even de foto in van duimende Japie en plaats ik die hier nog even bij.

Iedereen enorm bedankt voor alle lieve en bemoedigende reacties. Echt helemaal super, ik voel me er echt door gesteund! Blijven duimen hoor, volgens mij helpt het 

Tijd voor een blog

Maar hier ben ik dan toch ook met een heuse weblog. Ja, over mijn zwangerschap. En waarom? Omdat de zwangerschap erg moeizaam gaat en ik nu fulltime thuis zit en wanhopig zoek naar manieren om een hele lange periode te overbruggen. Ook is dit, voor de geinteresseerden, een plek om te lezen hoe het gaat. Het is niet voor iedereen bij te benen wat er nu weer gebeurd is.

Laat ik bij het begin beginnen.

Vanaf 28 oktober 2009 (de sterfdag van mijn vader) ben ik voor het eerst in mijn leven zwanger. Echt helemaal geweldig, ook al is het wat snel (nog geen 2 maanden) nadat ik Kees heb leren kennen. Maar zolang ik me kan herinneren heb ik moeder willen worden, dus who cares dat het zo snel gebeurd is, ik ben er superblij mee!

Op 5 januari 2010 heb ik mijn eerste echo.

Een piepklein boontje met een nog kleiner boontje ernaast. Dit was volgens de verloskundige een 2e vruchtzakje. Ik was begonnen met een zwangerschap van een tweeling?! Ik moest een week later op herhaling bij het Echoburo, omdat ze daar wat betere apparatuur hebben en beter konden zien hoever ik nu eigenlijk was.

Een week later dus naar het Echoburo gegaan en daar werd ook gedacht dat het een 2e vruchtzakje was, waarschijnlijk 'afgestorven' in de 5e week. Met Japie (de door zus Ingrid bedachte werktitel) was alles goed.

Op zaterdag 16 januari lag ik met Kees op de bank bij mij thuis namen te bedenken toen ik ineens een hoop vocht verloor. Ik snel naar de wc en tot mijn afgrijzen had ik een enorme bloeding gehad. Het was half 11 's avonds, maar toch maar de dienstdoende verloskundige gebeld. Ze vertelde dat dit het begin kon betekenen van een miskraam. Als dat zo was, zou ik snel erna buikpijn/krampen krijgen. Ik was nog met haar aan de telefoon toen die krampen begonnen. Deze hebben de hele nacht aangehouden, het deed verschrikkelijk veel pijn. Iedere keer als ik naar de wc ging, keek ik of ik niet het vruchtje kwijtraakte. Dat zag ik niet, dus dat gaf ergens nog een beetje hoop. Zondagmiddag belde de verloskundige om te vragen hoe het ging en ze dacht toch echt dat het een miskraam was. Of zoals het zo gezellig in vaktermen heet: een spontane abortus. Ik moest maandagmorgen maar het echoburo bellen om te vragen of ik langs mocht komen om te kijken 'of er nog wat zat'. Ik kon pas dinsdagmiddag kwart voor 1 terecht, dus al die tijd was ik in de rouw om het verlies van mijn kindje. Ingrid is dinsdagmorgen gekomen om met mij naar het echoburo te gaan. Alsof we naar de slachtbank gingen. Eindelijk lag ik dan op de tafel en zette Nicole de echoscopiste dat echoding op mn buik. "Oh kijk, het hartje klopt lekker, hij ligt er goed bij". Ze had op dat moment niet zo door wat er gebeurd was, maar dat besef kwam snel toen zowel Ingrid als ik in huilen uitbarstten. Niet normaal wat een opluchting. Alsof ik weer opnieuw zwanger was ofzo. Helemaal gelukkig zijn Ingrid en ik weer naar mijn huis gegaan en Ingrid heeft 2 appelpunten, 2 mokkataartjes, 4 brownies en een zak mueslibollen gehaald om het te vieren.

Nicole zei ook nog dat het geen 2e vruchtzakje was, maar een cyste in de placenta. Ze heeft me ook op het hart gedrukt om bij zoiets meteen weer te bellen, zodat ik zsm kon laten kijken. Vanaf die echo heb ik daar ook echt een voorkeursbehandeling gekregen. Echt helemaal super!

De dag erna, woensdag 20 januari, had ik een afspraak staan in het WKZ (Wilhelmina Kinderziekenhuis) om te praten over prenatale screening. Gezien mijn leeftijd wilde ik toch wel laten testen of mijn kindje wel helemaal goed was. Ik wilde een vlokkentest, maar op de echo die ik in het ziekenhuis kreeg zagen ze geen cyste maar een bloeding in mn placenta, dus de gynaecoloog wilde niet nog met een naald in die toch al verstoorde placenta wroeten. Ze stelde een vruchtwaterpunctie voor en die werd dan ook gepland voor maandag 22 februari. Ik kreeg meteen ook een shot vanwege mijn O-negatief bloedgroep en al die interne bloedingen.

Elke 2 weken moest ik weer even terug voor controle in het echoburo en bij de 2e controle, de laatste, op maandag 15 februari zagen ze dat ik erg weinig vruchtwater had en dat de groei van Japie aan de lage kant was. Ik had ook nog steeds stolsels van meerdere bloedingen en die cyste/bloeding in de placenta. On top of all werd er ook ineens een joekel van een vleesboom in mn baarmoeder gesignaleerd. Alsof er nog niet genoeg zooi zat! Maar die kon verder niet zoveel kwaad werd er gezegd, dus ik moest me daar maar niet druk om maken. Dat weinige vruchtwater en de langzame groei waren zorgwekkender en het werd nu weleens tijd dat het ziekenhuis daar naar ging kijken. In overleg met de verloskundige werd er een afspraak gemaakt voor vrijdag 19 februari, expres voordat ik de vruchtwaterpunctie had staan, want het was maar de vraag of die wel door kon gaan.

Het leuke nieuws van deze echo was dat ze het geslacht kon zien en wat ik al dacht, klopte ook.....Japie is een jongetje!

Dinsdags werd ik gebeld door de verloskundige met het verhaal dat er gekeken moest worden naar de oorzaak van al die bloedingen in mn baarmoeder. Dat kon 3 oorzaken hebben: een afwijking van het kindje, een niet goed werkende placenta of een infectie. Bij die eerste optie stopte mijn hart al met kloppen, zo hard schrik je daar dan weer van.

Vrijdags op naar het ziekenhuis samen met Carlien en bij de echo werd gezien dat ik inderdaad wat weinig vruchtwater had, maar dat het niet te weinig was. Ook de groei was nog niet te langzaam. Al met al niet een hele slechte boodschap dus. Daarna met de gynaecoloog gepraat en zij wilde de vruchtwaterpunctie niet door laten gaan ivm te hoog risico op miskraam. In plaats daarvan stelde ze voor dat ik een 'artikel 2 echo' zou krijgen op 12 maart. Dit is een extra uitgebreide echo waar ze heel goed kijken naar de lichamelijke gezondheid van het kindje. Dit ook met het idee dat veel afwijkingen gepaard gaan met lichamelijke afwijkingen. Als ik dus geen vruchtwaterpunctie kan krijgen, dan kan ik zo toch iets meer informatie krijgen. Mocht ik nav de echo op 12 maart toch nog een vruchtwaterpunctie willen (inclusief extra risico), dan kan ik die 15 maart krijgen. Ze zouden dan versneld uitslag aanvragen. Je krijgt dan uitslag na 2 dagen ipv 2-3 weken. De gynaecoloog heeft nog even gekeken of mijn vliezen niet waren gebroken. Lekker met zo'n ijskoude eendebek in mn dinges. Er was toch echt wel een kraan met warm water aanwezig. Maar goed, vliezen waren gelukkig niet gebroken.

Tussen deze afspraak in het ziekenhuis en de afspraak op 12 maart zaten 3 weken. Dat vond ik vrij lang, dus ik ben 1 maart nog een keer naar het echoburo gegaan. Tot ieders opluchting (Nicole en de receptioniste leven erg mee) zag het er een stuk beter uit! Japie was erg goed gegroeid, er was meer vruchtwater en de stolsels waren kleiner geworden. Echt heerlijk om een keer goed nieuws te horen.

Met iets meer vertrouwen, maar nog steeds vol spanning, wachtte ik op 12 maart. Op het werk ging het ook beter, omdat ik ook eindelijk uit die periode van misselijkheid en extreme vermoeidheid was. In plaats van half 7 ging ik 'pas' om half 9 elke avond naar bed.

Maandag 8 maart ging ik naar bed. Er was niks aan de hand. Om half 8 ging mijn wekker en ik voelde meteen dat het wel weer erg nat was tussen mijn benen. Bij het opstaan liet ik al een spoor van roze water op mn bed achter en op de wc aangekomen zag ik dat mijn inlegkruisje helemaal doorweekt was. Zodra ik kon heb ik het echoburo gebeld en ik kon gelukkig om 11.15 uur terecht. Suzie opgetrommeld en gelukkig had ze geen afspraken die dag staan, dus kon ze mij naar het echoburo begeleiden. Daar bevestiging gekregen wat ik al vermoedde, namelijk dat mijn vliezen waren gebroken. Er zat nog wel wat vruchtwater en het hartje van Japie klopte nog goed, maar verder was het natuurlijk niet goed. Ik moest direct naar het ziekenhuis. Daar aangekomen weer een echo gekregen van een contactgestoorde mevrouw, maar die zag hetzelfde als Nicole, plus dat het blaasje van Japie vol zat wat een goed teken was want dan at/dronk hij dus nog. Daarna weer afspraak met een gynaecoloog (de 3e al daar) en hij (een hij deze keer) vertelde dat als ik in week 25 zat, dat ik meteen opgenomen was geworden, maar dat het nu geen zin had. Ze kunnen nu nog helemaal niks betekenen voor het kindje. Er kunnen nu 4 dingen gebeuren: 

- ik kan nog meer vruchtwater verliezen waardoor Japie droog komt te liggen

- de bevalling kan beginnen doordat het vruchtwater de baarmoederwand irriteert

- ik kan een infectie krijgen waardoor het kindje meteen gehaald moet worden anders loop ik zelf gevaar

- het gaat allemaal goed

Ik moest per direct stoppen met werken om het nog rustiger aan te doen. Ik moet 2 keer per dag mijn temperatuur meten om te kijken of ik geen koorts krijg en dus een infectie.

Dit is de echo van 9 maart in het ziekenhuis:

Mijn vliezen zijn dus gebroken met 18 weken en 6 dagen. Het ziekenhuis kan pas wat doen bij 25 weken en dan nog is het maar afwachten of het dan goed gaat. Beter is de 30-32 weken te halen of meer. Nu ben ik 19 weken en 1 dag. De 1e nacht na de gebroken vliezen was ik erg bang. Ik ben het meest bang voor de bevalling, want dat betekent einde oefening. Nu hou ik me vast aan het goeie scenario wat ook nog mogelijk is.

Morgen ga ik met Kees naar het ziekenhuis voor de uitgebreide echo en een gesprek met de gynaecoloog. Dan hoor ik wel wat er verder gaat gebeuren. Het wordt dus nog zeker een week of 6 afwachten. Wat een eindeloos lange tijd.

Tot zover mijn verhaal tot nu, donderdag 11 maart. Ik zal proberen dit blog bij te houden, zodat je kan lezen hoe gaat. Oproep aan iedereen om te duimen voor een goede afloop!